سجاده اش همیشه رو به عرش، باز بود؛ اما نزدیک بینان تنگ نظر، ابوتراب را از آن عالم ناسوت می دانستند، عالمی که عطرآگین از قدوم مبارک حضرتش بود و از همراهی جنابش مسرور !

وقتی سجاده اش را می گشود و آماده نماز می شد، «عطر لا فتی»ی حضورش، فضای خاک را فرا می گرفت و ساکنان آسمان برای اقتدا به حضرت، از همدیگر سبقت می گرفتند! تا مگر تواضع کلامش، مشام جان آنان را با عطر عاشقانه های «علی علیه السلام » آشنا سازد؛ عاشقانه هایی که تنها می توانست از بیان خاشعانه علی جاری شود؛ علی!

علی و نماز؛ دو یار جدا ناشدنی، دو آیت عظیم الهی، و دو اقیانوس بی کران، آکنده از گل واژه های: قد أفلح المومنون؛ الذین هم فی صلاتهم خاشعون (مومنون: 1 و 2)

در رحمت به سوی شیعه باز است

خدا را چون علی روح نماز است

علی آیینه عشق الهی

علی مصداق اعجاز «نماز» است

رکوعش شاهد انفاق، کایشان

نگاهش هر زمان مسکین نواز است! 

ساعت گلچرخ به مدار جذبه رسیده است! این تپش های دل جبرییل است وقتی قنوت عشق را می بیند؛ این سکوت عرش است، پیش دریای سخا، و خدا می داند کدامین لحظه را انتخاب کند.

محنت کشیده ای از راه می رسد؛ پروانه سان به دنبال عطر سخاوت و دست توانای کریمی می گردد خم که می شود، صدای دردمندی، مسجد عشق را می آکند، و او که بی خود و با خدای خود است، بی آن که از اتصال به مبدأ جدا شود، بارقه ای از کرم، و شهابی از جود و سخا را به چشمان مشتاق ما می ریزد وخداوند به خصلت آسمانی اش می نازد: إنما ولیکم ا... و رسوله و الذین آمنوا الذین یقیمون الصلاه و یوتون الزکاه و هم راکعون. (مائده: 55)

چه کردی که نگین انگشتر تو می شود آفتاب، و ما چرخ می خوریم در سایه سار دستانت؟ چه دل بزرگواری داری! و خدا چه خوب می دانست کدام لحظه را انتخاب کند و جبریل چه سرمست آمده بود و آیه آیه تکلم می کرد رازی را که جز او و خدا و فرشتگان، فقط حضرت محمد صلی ا... علیه و آله می دانست و علی...

خوشا چنین اولیایی خداوندی که زندگی را، بودن را، و افتخار انسان بودن را به ما ارزانی داشته است!

پیامبری که آیینه رحمت خداوندی است، و چلچراغ هدایت بشر به سوی سعادت، به سوی رهایی از تمام ناراستی ها و زشتی ها!

و «سرور ولایت مداری» که در نماز، برترین؛ در انفاق و زکات، بخشنده ترین؛ و در امامت امت، صبورترین؛ و در برقراری عدالت تواناترین مردم بود. جوانمردی که حتی در رکوع، همنوع نیازمند خویش را بی بهره از بخشش نمی گذارد:

برو ای گدای مسکین، در خانه علی علیه السلام زن!

که نگین پادشاهی، دهد از کرم گدا را

 

درود بی کران و هماره خداوند (جل جلاله) بر مولایی که سریر خاک را به دیبای کاخ ترجیح داد و هم کلامی مسکینان را برگزید تا در سایه عنایات علوی اش کسی احساس غربت ننماید!

نوشته شده در شنبه 93/7/26ساعت 2:1 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |